Week 15 amputaties, criminelen en het mortuarium

Het stelen van mijn tas 2 weken geleden had natuurlijk veel indruk op gemaakt. Als ik dan hier mensen vertel wat er gebeurt is krijg ik al hun berovingverhalen te horen wat je nog onveiliger doet voelen. Maar het gaat het wel weer, en iedereen zegt dat ik heel veel geluk heb gehad.
Deze week waren alweer de laatste dagen op mijn stage. Nu nog eventjes voordat we beginnen aan de reis naar Nederland. We beginnen met reizen op de 23ste en vliegen de 25ste en komen de 26ste aan. Ik ben heel blij dat ik deze lange reis niet weer alleen hoef te maken, maar heel blij dat Rosa en Tristan meegaan. Ik zie er natuurlijk naar uit om weer naar huis te gaan, maar had ook best nog langer hier kunnen blijven. Ik heb het hier goed naar mijn zin en geniet van de gemeente hier.
Zo grappig gisteren in de zaal. Tristan ging met mij mee naar de vergadering en de eerste 2 liederen zong die niet mee, en het laatste lied zong hij om zijn manier heel hard mee. Hij doet dan een soort lage mannenstem na en zingt de melodie mee zonder dat hij bestaande woorden zegt. Ik had eerst niks door want ik ben hier allang aan gewend, maar de ouderling Steve, die op het podium stond had helemaal de slappe lach gekregen en het zusje naast me stond helemaal in tranen van het lachen haha.
Afgelopen weken op stage weer heel wat bijzondere wonden verzorgd, criminelen verpleegd, in het mortuarium geweest en van iedereen gehoord dat ik echt moet terug komen om te werken hier in het ziekenhuis.
De 5 weken dat ik op de chirurgische afdeling heb gewerkt heb ik wel elke week bij 3 of 4 patiënten gezien dat een been, voet, arm of vingers geamputeerd moest worden. Vaak omdat ze wonden hebben waar ze heel lang mee rondlopen en septisch worden. Ook zie je dat veel mensen naar de traditionele dokter gaan. Er was bijvoorbeeld een vrouw gebeten door een slang in haar hand en was vervolgens naar de traditionele dokter geweest, hier hebben ze haar hand behandeld met kruiden of wortelmengels en waren 2 vingers er zo erg aan toe dat ze geamputeerd moesten worden. Ik weet niet precies hoe een arts in Nederland bepaald wanneer een ledemaat geamputeerd moet worden, maar ik weet wel dat het niet zo snel als hier is. Rosa zegt ook het lijkt wel of er een arts hier het gewoon leuk vind om te amputeren.
Er komen ook geregeld patiënten die in bewaring of de gevangenis zitten. Zo ook deze week een man die een 5jarige gevangenisstraf had en een blinde darm ontsteking had die vervolgens verwijderd is. Ik had een gesprekje met hem en vroeg hoe het leven in de gevangenis was. Hij vertelde dat het heel slecht was en veel clans zijn die je makkelijk wat kunnen aandoen. Ook dat hij de tijd dat die vastzit heel gelovig is geworden. Toen vroeg ik hem wat die een ergere plek vond, het ziekenhuis of de gevangenis. Toen antwoordde die dat die veel liever in het ziekenhuis ligt, en hij vroeg zelfs als die morgen de dokter zeg dat hij zich nog niet goed voelt of die dan nog een nachtje langer blijft.
Vorige week heb ik meegekeken met 2 postmortums in met mortuarium. Het leek me heel interessant te zien hoe het lichaam er uit ziet van binnen. Maar toen ik het mortuarium binnenliep en die doordringende lijkenlucht je meteen je tegemoet komt, dacht ik wel even waar ben ik aan begonnen. Er was een overleden vrouw van een jaar of 40 die ze onderzochten en een kindje van een jaar of 10 die verongelukt was in een auto ongeluk.
Bij de vrouw was had de doodsoorzaak met de lever te maken. Terwijl ze de hele romp hadden opgemaakt riepen ze de familieleden binnen om het te laten zien. Ik stond echt verbaasd te kijken dat familie kwam kijken naar hun overleden vrouw, moeder of tante terwijl ze open was gesneden en op de andere tafel ze bezig waren met het open zagen van de schedel van die jongen. De mensen daar legde uit dat de familie met eigen ogen wil zien of de vrouw niet aan hekserij is overleden, want dan zou je een witte waas op de lever moeten zien.
Terwijl die man die het schedel opent met een cirkelzaak en geen oogbescherming draagt en met zijn net gelakte schoenen hier werkt en vervolgens door het hele ziekenhuis loopt zie je de spetters op de muur spatten. Een andere dokter die het hoofd van het ziekenhuis is, pakt vervolgens zonder handschoenen de cirkelzaag op om te kijken welk schroefje loszat. Hij doet ook vaak de doktersronde op onze afdeling en heb hem nog nooit zijn handen zien wassen of desinfecteren.
in het mortuarium heb je een muur met allemaal aluminium deuren, dus ik vroeg aan degene die daar werkte of daar nou allemaal lijken achter liggen. Hij zei ja en opende heel enthousiast die deuren. Ik zei snel nee je hoeft ze niet te openen, terwijl er een nog een intensere lijkenluchtruit
kwam. Toen had ik wel genoeg van het mortuarium en ging weer terug naar de afdeling.
Op mijn laatste dag stage zei een studente steeds dat ik de wondirrigatie mocht doen vandaag. Ze drong steeds aan, maar ik weigerde dit. Ik legde uit waarom, en terwijl zij het uiteindelijk deed zei ik dat ik geen mensen wil martelen met waterstofperoxide en dit IN wonden wil doen terwijl op de verpakking staat ‘for external use only’. Zegt die studente verbaasd, staat dat erop dan? Waar gebruiken jullie dit dan voor in Nederland? Ik zei dat we dat niet in wonden gebruiken, maar alleen gebruiken om onze haren mee te blonderen.
Op m’n laatse dagje ging ik ook nog langs op de kinderafdeling en nam mijn twee lievelinspatientjes mee naar buiten. Ik was zo verbaasd toen ik het jongetje zag die sterk ondervoed was toen ik op de afdeling werkte en nu gewoon bolle wangetjes heeft en zit zoveel meer leven in. Ik herkende hem eerst gewoon haast niet. Het was een mooie afsluiting van mijn stage en ga ze echt missen.