Week 10 'Bruisende waterstofperoxide '

Elke keer als je denkt de cultuurshock hier wel hebt doorgemaakt, maak je d’r weer 1 mee. Deze week ben ik van afdeling gewisseld, en loop nu de laatste 5 weken stage op ‘surgical ward’. Surgical ward is een grote afdeling waar op z’n drukst weleens 60 patiënten liggen. Maar er is onlangs een orthopedische chirurg weggegaan, dus worden veel patiënten doorgestuurd naar Windhoek. Op de afdeling liggen patiënten die een operatie ondergaan of wonden hebben. Ik heb patiënten gezien met brandwonden, amputaties, buikoperaties, slangenbeten, ontstekingen, gebroken benen, mensen die door de bliksem zijn geraakt en nog veel meer. Het is echt een heel afwisselende afdeling met alle leeftijden met hele interessante wonden en verhalen erachter.
Er was bijvoorbeeld een man opgenomen met epilepsie, die tijdens een epileptische aanval in het vuur was gevallen en zijn hele hand was verbrand, waardoor je echt tot op het bot zijn hand zag. De arts wilde zijn hand amputeren, maar omdat ze hem niet wilsbekwaam achten om toestemming te geven voor de operatie,moest zijn familie komen voor toestemming. Zij wonen echter ergens in de bush dus voordat zij kwamen was het 2 dagen later. Toen vond de arts het noodzakelijk om te amputeren tot boven de elleboog, om er zeker van te zijn al het dode weefsel weg te halen dat inmiddels verder was uitgebreid in die 2 dagen.
Een ander oud vrouwtje had een geïnfecteerde wond op haar vingers omdat haar hand was aangeknaagd door muizen, wordt er gezegd.
Ook ligt er al meer dan 3 jaar een oud vrouwtje op de afdeling omdat ze helemaal geen familie heeft en nergens heen kan. Hier in Rundu heb je ook geen verpleeghuizen waar voor oude mensen gezorgd wordt. Je ziet hier ook niet veel oude mensen want de gemiddelde levensverwachting in Namibië is 43 jaar, en de helft van de bevolking is jonger dan 18 jaar.
Er lag ook een meisje uit Angola van 14 jaar oud die onlangs was bevallen, waarbij de baby is overleden. Tijdens de bevalling is ze zo ingeknipt dat de vagina en anus in verbinding met elkaar staan. Daarna is het niet gehecht en is het geïnfecteerd. Om dit te kunnen maken krijgt ze eerst een stoma, zodat er geen ontlasting meer via de anus passeert. Na een tijdje kunnen ze dan de schade misschien reparen.
Ik had het toen met mijn collega’s over dat zwangerschappen op zo’n jonge leeftijd zoveel voorkomt hier in Namibië. Toen vertelde ze dat vaak een reden is dat een meisje wilt laten zien dat ze vrouw en vruchtbaar is. En dat een man niet met een vrouw wilt trouwen waarvoor die een bruidschat moet betalen en vervolgens met een vrouw trouwt die geen kinderen kan krijgen.
Later praatte ik met een andere collega over zijn kindje en vriendin, en vroeg waarom die nog niet getrouwd was met zijn vriendin. Toen vertelde die mij dat die nog niet zeker wist of zij echt degene is waarmee die wilt trouwen en die beslissing nu nog niet kan maken. Dus ik vroeg waarom die dan wel met haar samenwoont en een soort van getrouwd leven leidt. Toen vertelde die dat toen zijn vriendin zwanger werd zij nog op de middelbare school zat. Haar ouders gaven hem alle schuld van de zwangerschap en zeiden dat hij voor haar en het kind moest gaan zorgen. Dus om problemen te voorkomen zorgt hij voor het levensonderhoud van zijn vriendin en kindje. Ik vroeg toen ‘dus eigenlijk ben je bij je vriendin omdat haar ouders dat van jou verwachten, maar niet omdat je van haar houdt’. Hij zei ‘ja eigenlijk wel’. Toen vroeg ik waarom hij niet tegen die ouders in kan gaan. Hij vertelde toen dat als eerste hekserij heel veel wordt gebruikt, waardoor je gewond of vermoord kan worden. Ook wilt hij geen vijanden maken met haar ouders en blijft bij haar om problemen te voorkomen. Wat ik ook merk is dat respect voor ouderen diep in de cultuur zit hier. Het is heel beschamend als je niet luistert naar wat ze zeggen.
De wondbehandeling is heel bijzonder hier. Er was bijvoorbeeld een jongen van 10 jaar die was opgenomen met een ontsteking in zijn knie. Zijn hele onderbeen was dik geworden en er was operatief een incisie gemaakt om het ontstekingsvocht te kunnen weghalen. Dit been wordt als volgt behandeld: eerst moet het jongetje in bad en wordt helemaal gewassen met betadineschrub. Daarna wordt zoveel mogelijk pus en viezigheid uit de wond geduwd. Dan proberen ze een katheter (dun slangetje) in de wond te brengen en spuiten ze waterstofperoxide in de wond. Terwijl er op de verpakking staat ‘for external use only’. De peroxide bruist helemaal wat ook op de omliggende huid komt, die de verpleegkundige er vervolgens eraf trekt. Toen moest ik me even omdraaien, diep ademhalen en kon ik weer verder kijken. Terwijl die verpleegkundige bezig is spuit de peroxide in d’r gezicht, wat natuurlijk heel erg brandt. Een ander verpleegkundige gaat verder en spoelt de wond vervolgens na met betadineoplossing en verbind daar de knie. De jongen trilt van de pijn en krijgt Panadol ná de wondbehandeling.
Ook ligt er een man met een hele grote hoofdtumor. De hele linkerkant van zijn hoofd is een grote stinkende wond. Toen ik het zag dacht ik eerst dat je de hersenen kon zien, maar het is allemaal tumor zeggen de verpleegkundigen. Ze kunnen niks meer aan de tumor doen omdat het al te groot is geworden, dus wordt hij ‘palliatief’ verzorgd. Echter, palliatief heeft hier wel een andere betekenis, want in plaats van het zo aangenaam mogelijk te maken wordt hij nog wel onder de douche gewassen met de betadineschrub en wordt de wond vervolgens behandeld met de peroxide. We hebben hier geen tilliften dus we moeten patiënten in en uit bed tillen. Ik vroeg aan de vrouw van deze patiënt of ik een foto mocht maken van de wond. Dit mocht als ik een foto liet afdrukken en aan haar gaf. Dus ik naar de fotowinkel in mijn pauze en degene die daar werkte keken wel even op toen die foto uit de printer kwam rollen. Zijn vrouw was er in ieder geval heel dankbaar voor.
Vorige week heb ik niet veel meegemaakt in mijn weekje vakantie. Ik heb toen voornamelijk aan mijn opdrachten gewerkt voor school. Wel had de kwangalie gemeente de kringvergadering. Twee gemeentes en 355 aanwezigen. Ik ben 1 dagje mee geweest. Wat vooral heel speciaal was, was de doop in de rivier. Het was ook nog een zuster die Rosa in de waarheid heeft geholpen. Als de broeders en zusters in de overladen pickup’s naar de rivier rijden zingen ze het dooplied en ook tijdens de doop. De kring werd gehouden in een grote aula van een school, dus we zaten op houten schoolstoeltjes. Toen ik Rosa vroeg waar de wc was, zei ze ‘in die gang rechtdoor… en de rest ruik je wel’ haha.
Ook hadden we dat weekend de speciale lezing. Ik had die week ervoor met een collega in ‘theatre’ over mijn geloof gepraat. En had toevallig mijn bijbel mee en hij ook. Dus kon veel van zijn vragen beantwoorden. Ik had hem toen ook uitgenodigd om naar de speciale lezing te komen, en hij was nog gekomen ook na 4 nachtdiensten te hebben gehad. Ik had hem voorgesteld aan een ouderling en gevraagd of hij Bijbelstudie zou willen. Hij vertelde dat hij dat graag zou willen maar op het moment het nog druk had met zaken. Maar hij is van plan vaker te komen naar de vergaderingen. Ik ben benieuwd!
Bruno, 1 van de honden van Rosa, had ook weer zo’n actie gisteren. Een zusje en ik liepen naar een br en zr zodat we mee konden rijden naar de vergadering. Terwijl we liepen kwam Bruno weer vrolijk aangelopen. Ik had er niet zo’n ergeren in want we zouden toch meerijden. Maar toen we vertrokken met de pickup begon Bruno mee te rennen met de auto. Terwijl we 30 km/uur rijden blijft Bruno naast de auto rennen tot de zaal aan toe haha. Tuurlijk wilt die weer met me naar binnen lopen, maar een broeder houdt hem gelukkig tegen voor me. Ik zeg weleens voor de grap dat het haast niet anders kan dat hij Armageddon overleeft want hij doet zoveel moeite om de vergaderingen te bezoeken en hij maakt heel wat uren velddienst met Rosa en ik.