‘Knetterende kippendarmen en een doodsbange nacht’

Afgelopen weekend zijn we een naar Angola gereisd om de ouders van Vindimba te bezoeken. Zij wonen in Porto de Cuangar. Om daar te komen moesten we eerst meer dan 200 kilometer met de auto, de rivier oversteken en dan nog een stukje naar het dorpje lopen.
Ik vind het mooi te zien dat er nog mensen op aarde leven die nog zo dicht bij de natuur staan en zover van de wegwerpmaatschappij. Die naar de rivier gaan om te wassen en eten koken op een vuurtje. Zelf eten verbouwen en mahangu, mais e.d stampen om pap van te maken. Casavebladeren worden gebruikt om handen mee te ‘wassen’, als zakdoek of wcpapier en als pannenlap. Oude mensen die geen sta-opstoel nodig hebben, maar gewoon op de grond of een laag krukje zitten en weer kunnen opstaan. Het zijn zeker hardwerkende mensen die niet op hun 67e van hun pensioen genieten, maar ze werken van zonsopgang tot zonsondergang om te kunnen leven, eten, en voor de kinderen en kleinkinderen te zorgen.
Als we bij de ouders van Vindimba aankomen worden we enthousiast ontvangen. De lichaamstaal is heel levendig en de begroeting bestaat uit een omhelzing en twee zoenen. Ze klappen in hun handen als teken van blijdschap en vragen uitgebreid hoe het met iedereen gaat. De zus van Vindimba is speciaal een kip gaan kopen ter ere van mijn komst. Die gaan ze de volgende dag slachten en bereiden. We overnachtten bij het (stenen) huis van een neefje van Vindimba nog geen 200 meter van de rivier af waar krokodillen en nijlpaarden te zien zijn. Er woont nog meer familie in dat huis, dus Rosa, Tristan en ik waren genoodzaakt in ons meegebrachte tentje op de veranda te slapen. Nou slapen deed ik niet helemaal. Het tentje was eigenlijk 2-persoons dus heel krap, het matrasje was zo dun als een tuinstoelzitting. De bar dichtbij draait tot laat in de nacht muziek en er lopen luidruchtige mensen langs. Honden blaffen en Tristan is veel aan het hoesten. Kortom de perfecte combinatie om niet te kunnen slapen. Terwijl je door het dorpje loopt moet je bukken om de laag opgehangen elektriciteitslijnen te ontwijken. Je ziet zondagochtend mensen met hun eigen plastic stoel naar de kerk lopen. Meisjes halen water met 20 liter emmers op hun hoofd. Een jongetje van 7 jaar wordt gestuurd om drank te halen. Tradtioneel gebrouwen ‘Tombo’ van een bepaald soort noot, die Vindimba’s ouders brouwen. En ondertussen hoor ik de kippendarmen knetteren die naast de pan op de hete kolen zijn gelegd. Kortom ‘welkom in Afrika’. Om het Afrika gevoel compleet te maken, gingen we de terugweg met een pickup. We zaten een paar uur achterin het bakkie in de brandende zon. Ik was al een beetje verbrand dus voelde me aardig gekookt in de 35 graden zon. Rosa en ik probeerde daarom verkoeling te zoeken door onder een laken te zitten. We trokken veel bekijks door deze verschijning haha.
Afgelopen nacht heb ik 1 van de engste nachten in mijn leven meegemaakt. Voor ik ging slapen genoot ik nog even van de mooie volle maan. Toen ik ging slapen werd om 3 uur s’nachts wakker van een rommelend geluid naast m’n hoofdeinde van m’n bed. Ik dacht dat misschien m’n rugtas was omgevallen, wat dat gebeurt wel vaker. Maar het geluid bleef maar aanhouden en ik hoorde de geldmuntjes die op de getegelde vloer lagen bewegen. Ik opende heel voorzichtig m’n ogen en zag in het maanlicht een lange stok naast me die m’n handtas beetje bij beetje naar het raam toetrok. Ik voelde m’n hart in me keel bonken en probeerde net alsof te doen dat ik sliep. Ik wist niet wie en hoeveel mensen buiten waren en of ze bewapend waren. In Namibië kan je namelijk legaal een wapen bezitten, net als in Amerika. En ik heb verhalen gehoord van mensen die zijn doodgeschoten om klein geldbedrag. Ik dacht waar zijn die honden als je ze nodig hebt, maar die waren ergens buiten de tuin aan het spelen. Ik bad tot Jehovah en draaide me voorzichtig om, om naar m’n telefoon te zoeken die ergens in m’n bed lag. Als ik bewoog stopte de dief met het verschuiven van m’n tas. Ik voelde me telefoon nergens, dus draaide me weer om. Gevonden! Ik draaide me weer om naar de muurkant en gelukkig geeft de oude telefoon die ik hier gebruik maar weinig licht. Terwijl ik me adem inhoud tik ik de letters ‘help’ in en verstuur dit bericht naar Vindimba en Rosa. Ik hoor Rosa’s telefoon het bericht ontvangen, maar het blijft verder stil in huis. Toen liet ik de telefoon overgaan en hoorde ik Vindimba en Rosa opstaan. Terwijl mijn tas het raam heeft bereikt komt Rosa m’n kamer binnen en vraagt wat er aan de hand is. Ik zeg ‘het raam, het raam!’ Ze loopt naar het raam en terwijl ze het gordijn open wil doen voelt ze iemand het gordijn vasthouden. We schreeuwen allebei heel hard en de jongen van +/-18 jaar rent snel weg en springt over het hek. Hij heeft m’n tas meegenomen met maar een paar dollar (+/-1,50 euro), zorgverzekeringspasje en studentenkaart. Ik kwam van de vergadering die avond, dus hij heeft ook m’n bijbel, zangboekje en boekstudieboekje meegenomen. Ik had gelukkig precies die avond mijn pinpas, paspoort en telefoon uit m’n tas gehaald. Ook sliep ik die nacht toevallig zonder oordopjes waardoor ik wakker werd door het geluid, als ik niks in de gaten had gehad was de kleine laptop van broer waarschijnlijk het volgende. Maar de spullen zijn niet het ergste wat er is meegenomen, maar je gevoel van veiligheid dat ze erbij wegnemen is heel erg.
Vanmorgen kwam twee zusters langs uit de kwangaligemeente… MET MIJN TAS! Ze vertelde dat mijn tas bij een ander huis in de buurt was achtergelaten waar de dief ook een tas heeft gestolen. De mensen die daar woonden zagen een foto van een wit iemand en m’n boeken. Die wilden eerst mijn tas naar de zaal brengen, maar daar was niemand. Dus kwamen ze bij een zuster en vertelden dat ze een tas hebben gevonden van een blank iemand met ‘jullie boeken’. Uiteindelijk heeft de dief alleen me losgeld meegenomen (50eurocent), 2 snoepjes, m’n rolletje drop uit NL, een pakje kauwgom en een geheugenkaartje van Rosa’s fototoestel. Ze hadden zelfs een 10 dollarmunt over het hoofd gezien. De zusters vertelde dat er nog een inbraak was geweest bij een oude vrouw die buiten aan het koken was en de kinderen binnen waren. Die man rende die vrouw omver, pakte binnen de waardevolle spullen en rende weer weg.
Om m’n moeder niet te veel zorgen te laten maken, bespaar ik de ziekenhuisverhalen voor deze week voor een keer. Aankomend weekend gaan we als het goed is eindelijk op safari!