Vergadering op boomstammen

Het is even wat langer geleden sinds m’n laatste verslag, maar hier ben ik weer.
De afgelopen 2 weken, waren de laatste weken op kinderafdeling. Ik ga volgende week verschillende afdelingen langs. Ik ga een dagje meelopen op de kraamafdeling, de intensive care afdeling en ik ga nog meekijken met operaties. Daarna een week vakantie en dan nog 5 weken op de ‘surgical ward’. Aan de ene kant jammer, want ik ga de kindjes en mijn collega’s daar wel missen. Het is gewoon zo mooi om een kindje te troosten die haar moeder mist, en op je schoot in slaap valt terwijl je de tranen droogt. En we vervolgens helemaal doorweekt zijn van het zweet omdat het zo warm is haha. En dan de hele tijd op je schoot wil klimmen en ‘hobbelweg’ zingt. Maar aan de andere kant is het emotioneel misschien wat minder belastend op een andere afdeling. Deze week bijvoorbeeld was een kindje van 6 maanden overleden aan broncholitis. Net voor mijn dienst in de vroege ochtend, dus ik las de verpleegkundige rapportages. En daar stond dat in de rapportage van 5 uur dat het kindje in zieke conditie was, maar stabiel. Normaal ademt op kamerlucht enz. En dan om 5.45 uur is het kindje overleden. In het rapport stond dat de moeder de verpleegster riep omdat het kindje niet meer ademde, toen hebben ze nog geprobeerd zuurstof toe te dienen, maar het kindje reageerde daar niet meer op. Het is heel vreemd om het bed dan te verschonen waar dat kindje is overleden. En later de ochtend liep ik nietsvermoedend naar het magazijn van de afdeling om handschoenen uit de voorraad te halen, en terwijl ik me opdraai zie ik een bedje staan met een laken eroverheen. Het lijkje van het kindje dat was overleden lag daar. Het is confronterend om de dood van zo’n jong kindje van dichtbij mee te maken.
Als ik iets meemaak wat confronterend is, krijg ik op de een of andere manier vaak de gelegenheid om getuigenis te geven aan mijn collega’s, wat me dan opeens een stuk beter laat voelen. Ik heb mijn collega’s ook uitgenodigd voor de gedachtenisviering, en een collega zei dat ze zou komen, dus ik ben benieuwd.
Ik ben vorige naar de vergadering in Mavanze geweest. Dit is een afgelegen dorpje waar de vergadering in de open lucht wordt gehouden. Zonder stoelen, maar boomstammen. Zonder verlichting, maar de maan en sterren als lichtbron (en een zaklampje als je die hebt). Het is een speciale ervaring om dit mee te hebben gemaakt. Maar geloof me een boomstam is niet comfortabel.
Verder ben ik nog naar een lodge geweest met een vriendin en hebben lekker gezwommen, althans ik dan. Heel veel mensen hier hebben niet geleerd om te zwemmen, dus ik heb een poging gedaan om haar te leren zwemmen maar ze was te angstig. Ook hebben we daar pizza gegeten, maar dat is voor mij niet voor herhaling vatbaar hier. Het smaakt naar een te goedkope pizza met niet lekkere kaas. Maar goed het was een leuk dagje uit.